نقش جایگاه ارتش در شکلگیری ائتلاف نیروهای سیاسی در انقلاب اسلامی | ||
جامعهشناسی سیاسی جهان اسلام | ||
دوره 9، شماره 18، فروردین 1400، صفحه 81-110 اصل مقاله (985.72 K) | ||
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22070/iws.2021.5780.2009 | ||
نویسندگان | ||
علی مختاری* 1؛ علی باقری دولت آبادی2؛ رامین مرادی3؛ امین زمانی4 | ||
1استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج | ||
2دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج | ||
3استادیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه یاسوج | ||
4دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه یاسوج | ||
چکیده | ||
این پژوهش تلاش میکند؛ تا به این پرسش بپردازد؛ چرا نیروهای سیاسی میانهرو با نیروهای سیاسی انقلابی در فرایند انقلاب اسلامی ائتلاف کردند؟ پژوهشگران در بررسی این مسئله به عواملی مانند «عصیان یکپارچه جامعه علیه دولت»، «ائتلاف طبقاتی»، «ضعف نهادهای سیاسی و دولتی» و «جذابیت گفتمان رهبر انقلاب» اشاره کردهاند. در این پژوهش، مولفان در چارچوب نظریه ریچارد اسنایدر و با کمک روش توصیفی _ تحلیلی و تکنیک مطالعه اسناد، به بررسی سه متغیر مستقل رابطه شاه با ارتش(اصلی)، شاه با نخبگان و روابط نظام با قدرتهای بزرگ به عنوان علل شکلگیری ائتلاف مذکور پرداختهاند. نتایج پژوهش نشان میدهد؛ رفتار نئوپاتریمونیالی و قشونی شاه سبب سلب استقلال از ارتش، کنترل تجهیزات و امکانات آن، ایجاد فضای بیاعتمادی، کانالیزه کردن راههای ارتقاء و در نهایت مطیع و سرسپرده کردن همه، اعم از سرباز و فرمانده شد. در نتیجه، رابطه تسلیم و سرسپردگی ارتش در مقابل شاه، بنبست در رابطه شاه با نخبگان و سرسپردگی شاه در رابطه با آمریکا، آرزو و دلگرمی میانهروها برای منازعه درون گفتمانی را از بین بُرد و آنها را برای ائتلاف با انقلابیون آماده کرد. | ||
کلیدواژهها | ||
انقلاب اسلامی؛ ارتش؛ ائتلاف؛ نیروهای سیاسی؛ محمد رضا شاه | ||
مراجع | ||
منابع انگلیسی
| ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 467 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 422 |