مطالعه سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی با الگوهای "خوداستنادی" و "نرخ کل استنادات" در مقالات نویسندگان برتر دانشگاههای علوم پزشکی ایران | ||
| پژوهش نامه علم سنجی | ||
| مقاله 7، دوره 5، (شماره 2، پاییز وزمستان) - شماره پیاپی 10، مهر 1398، صفحه 125-140 اصل مقاله (1.13 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22070/rsci.2018.694 | ||
| نویسندگان | ||
| سید عابدین حسینی آهنگری* 1؛ ثریا ضیایی2؛ فرامرز سهیلی3؛ افشین موسوی چلک4 | ||
| 1دانشجوی دکتری علم اطلاعات و دانش شناسی، دانشگاه پیام نورتهران | ||
| 2استادیارگروه علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه پیام نور،تهران | ||
| 3دانشیار گروه علم اطلاعات و دانش شناسی دانشگاه پیام نورتهران | ||
| 4دانشیار علم اطلاعات و دانش شناسی، دانشگاه پیام نورتهران | ||
| چکیده | ||
| هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط میان متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی با الگوهای خوداستنادی" و "نرخ کل استنادات" در مقالات نویسندگان برتر دانشگاههای علوم پزشکی ایران در سال 2017 است. روششناسی: پژوهش حاضر مطالعات کاربردی علمسنجی و از نوع همبستگی (ارائه مدل) است. جامعه مورد بررسی این پژوهش، شامل کلیه نویسندگانی است که در سال 2017 در پایگاه علمسنجی اعضای هیئت علمی دانشگاههای علوم پزشکی ایران دارای شاخص اچ 10 و بالاتر بودند. نمونهگیری پژوهش به روش تصادفی نظاممند انجام شد. حجم نمونه در این مرحله طبق فرمول n=104+m،120 نفر تعیین گردید. در قسمت تحلیل استنادی دو مقاله از هر نویسنده مورد ارزیابی قرار گرفت. دادههای جمعآوریشده طی بخشهای اول و دوم مطالعه، با استفاده از نسخه 16 نرمافزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. دادههای پژوهش با روش رگرسیون بر مبنای روش همزمان (enter) تحلیل شده است. یافتهها: یافتههای پژوهش نشان میدهند که ضرایب همبستگی متغیر سطح رشد اخلاقی با الگوی خوداستنادی دارای رابطه معنیدار است، اما متغیر خودکنترلی با الگوی نرخ کل استنادات رابطه معناداری ندارد. همچنین بین الگوی خوداستنادی و الگوی نرخ کل استنادات رابطه معنادار وجود دارد. در مدل رگرسیون به روش همزمان، از میان متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی تنها عامل سطح رشد اخلاقی (001/. < ,p803/3- = ) از قدرت پیشبینی معنادار برخوردار بود، اما متغیر خودکنترلی نمیتواند بهعنوان عامل پیشبین الگوی خوداستنادی نویسندگان در نظر گرفته شود. مدل رگرسیون بین متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی بهعنوان متغیرهای پیشبین و متغیر "نرخ کل استنادات" بهعنوان متغیر ملاک، بر مبنای روش همزمان معنادار نیست. بهبیاندیگر هیچکدام از دو متغیر سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی نمیتوانند عاملی پیشبین برای الگوی رفتاری نرخ کل استنادات مقالات نویسندگان باشند. نتیجهگیری: قدرت تبیین 17 درصدی تغییرات الگوی خوداستنادی نویسنده با عامل سطح رشد اخلاقی مبین آن است که هنجارهای اجتماعی عامل ایجاد فشارهایی واقعی یا خیالی بر نویسندگان است که درنهایت موجب خوداستنادی بیشتر نویسنده میشود. وجود رابطه بین عامل "سطح رشد اخلاقی" و الگوی "خوداستنادی" نویسندگان و همچنین قدرت پیشبینی این الگوی رفتاری از طریق عامل فوق، بهنوعی تأییدی بر نظریه "ساختار اجتماعی کرونین" در رفتار استنادی است. به بیان دیگر بخشی از رفتار خوداستنادی نویسندگان تحت تأثیر فشارهای اجتماعی و وابسته به سطح رشد اخلاقی نویسندگان است و بستر و زمینهای که فرایند استناددهی در آن اتفاق افتاده در این فرایند مؤثر است. این نتایج همچنین به گونهای آشکار نظریه هنجاری رفتار استنادی را که مدعی است استناد صرفاً بیانگر تأثیرات شناختی یا منطقی یک کار علمی است نقض مینماید | ||
| کلیدواژهها | ||
| رفتار استنادی.خودکنترلی.رشد اخلاقی.خوداستنادی | ||
| مراجع | ||
|
آل مختار، محمدجواد؛ برومند، محمدعلی؛ پارسایی، ایرج؛ غفوری، مریم (1395). همبستگی خوداستنادی با ضریب تأثیر نشریات ایرانی نمایهشده در پایگاه گزارش استنادی مجلات ISI. مدیریت اطلاعات سلامت، 13 (3): 197-202. ابراهیمی، سعیده (1386). بررسی میزان حضور مؤسسات علمی پژوهشی ایران در تحقیقات بینالمللی (پایگاه Web of Science) بر مبنای شاخصهای کمی و کیفی علمسنجی در سالهای 2006-1997. پایاننامه کارشناسی ارشد علوم کتابداری و اطلاعرسانی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شیراز. ابراهیمی، سعیده (1393). همگونی یا تقابل؟ مرور رهیافتهای نظری نوین به رفتار استنادی. فصلنامه مطالعات ملی کتابداری و سازماندهی اطلاعات، (4) 25، 61-74. الوانی، سید مهدی (1382). مدیریت عمومی. تهران: نشر نی. تابان، محمد؛ نوراد صدیق، میترا ؛ عبدالهی، بیژن؛ یاسینی، علی؛ صیدی، فریده (1391) رابطۀ هوش معنوی و خودکنترلی میان دانشجویان دانشگاههای تهران و شهید بهشتی. فرهنگ در دانشگاه اسلامی، (2) 5، 669-694. جوکار، عبدالرسول؛ ابراهیمی، سعیده (1386). میزان گرایش ملیتها در استناد به تولیدات علمی ایرانیان. کتابداری و اطلاعرسانی، 10(4)، 213-236. حری، عباس؛ نشاط، نرگس (1381). بررسی رفتار استنادی نویسندگان مقالههای مندرج مجله علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه تهران از آغاز تا پایان سال 1379. مجله روانشناسی و علوم تربیتی. 2 (32)، 1-17.
طاهری، بهجت؛ قضاوی، رقیه؛ زاهد، آرش؛ سلیمانزاده نجفی، نیرهسادات (1394). تأثیر خوداستنادی بر شاخصهای کمّی و کیفی سنجش برونداد پژوهشی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان. علمسنجی کاسپین، 2(2): 28-35. قاضی میرسعید، جواد؛ همت، مرتضی؛ درگاهی، حسین؛ خوانساری، جیران (1389). بررسی وضعیت خوداستنادی نویسندگان پرکار ایرانی در حوزه پزشکی و تأثیر آن بر شاخص هرش آنها در پایگاه Web of Science. پیاورد سلامت. 4 (3و4)، 67- 76. کلانتری، عاطفه؛ کرمانشاهانی، فهیمه؛ ملکی فرد، عفت (1393). الگوهای انتشار مقاله و رفتار استنادی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین. مدیریت اطلاعات سلامت، 11 (7)، 820-829. مردانی، امیرحسین؛ نیککار، ملیحه (1388). بررسی خوداستنادی اعضای هیئت علمی دانشگاه تهران در مجلههای «نامه علوم اجتماعی» و «پژوهشهای جغرافیایی» طی سالهای 1378 تا1386. فصلنامه تحقیقات اطلاع رسانی و کتابخانههای عمومی، 58، 149-168. نظریان، سعید؛ عطاپور، هاشم؛ نوروزی چاکلی، عبدالرضا (1391). استناد بالای مقالات چندنویسنده ایرانی در مقایسه با مقالات تکنویسنده: آیا آن مربوط به خوداستنادی درزمانی است؟. پژوهشنامه پردازش و مدیریت اطلاعات، 27 (4): 945-960. Aksnes , dag W. (2003). A macro study of self citation. Scientometrics, 56 (2) , 235-246 Bornman, L., Daniel, H. D. (2008). What do citation counts measure? A review of studies on citing behavior. Journal of Documentation, 64(1), 45-80. Case, D. O., Miller, J. B. (2011). Do bibliometricians cite differently from other scholars?, Journal of the American Society for Information Science and Technology, 62 (3), 421-432. Cronin, B. (1984). The Citation Process: The role and significance of citations in scientific communication. Landon: Taylor Graham. Garfild, E (1989). Citation &social behavior; RaymondG. McInnis and Dal Syms explore David Riesmans The Lonely Crowd. The essays of an information scientist, 12, 238-9. Garfield, E. (2002). Highly cited authors. Scientist,16(7), 1-10. Pasterkamp, G., Rotmans, J., de Kleijn, D., & Borst, C. (2007). Citation frequency: A biased measure of research impact significantly influenced by the geographical origin of research articles. Scientometrics, 70(1), 153-165. Hu J, Gholami A, Stone N. (2018). An Evaluation of h-Index as a Measure of Research Productivity Among Canadian Academic Plastic Surgeons. Research Policy, 22. King MM, Bergstrom CT, Correll SJ, West JD (2017). Men Set Their Own Cites High:Gender and Self-citation across Fields and over Time. Socius: Sociological Research for a Dynamic World. 3: 1–22. Kohlberg, L., Likona, T. ed. (1976). Moral Stages and moralization: The congnitive-developmental approach, Moral Kewelopment and Behavior, Theory Research and Social Issues, pp. 43-44. Kovac , N. , Miak , A. (2004). Author self citation in medical literature. CMAJ, 170 (13). Merton, R. K. (1988). The matthew effect in science, II: cumulative advantage and symbolism of intellectual property. ISIS, 79, 606-623. Ramos, M. A., & Melo, J. G. (2012). Citation behavior in popular scientific papers:What is behind obscure citations? The case of ethnobotany. Scientometrics, 92 (3),711-719. Van Raan, A. F. J. (2004). Measuring science. Capita selecta of current main issues, in Moed, H.F., Glanzel, W. and Schmoch, U. (Eds.), Handbook of Quantitative Science & Technology Research. The use of publication and patent statistics in studies of S&T systems, Kluwer Academic Publishers, Dordrecht. Vinkler, P. (1987). A quasi-quantitative citation model. Scientometrics, 12, 47-72. Woolgar, S. (1991). Beyond the citation debate: towards a sociology of measurement technologies and their use in science policy. Science and Public Policy, 18, 319-326. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,300 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,016 |
||
