اثر متفورمین بر یادگیری و حافظۀ فضایی در مدل تجربی بیماری آلزایمر القا شده با بتا آمیلوئید در موش صحرایی | ||
| دانشور پزشکی | ||
| مقاله 8، دوره 24، شماره 1 - شماره پیاپی 122، اردیبهشت 1395، صفحه 63-72 اصل مقاله (847.79 K) | ||
| نویسندگان | ||
| تاجماه ممبینی1؛ مهدی نصیری2؛ جمشید نارنجکار1؛ مهرداد روغنی* 3 | ||
| 1گروه فارماکولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد، تهران | ||
| 2دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد، تهران | ||
| 3مرکز تحقیقات نوروفیزیولوژی - دانشگاه شاهد، تهران | ||
| چکیده | ||
| مقدمه و هدف: بیماری آلزایمر یک بیماری پیش‌رونده و تحلیل‌برندۀ سلول‌های مغز به علت انباشتگی دو پروتئین بتا آمیلوئید و تائو است و فعلاً درمان اساسی هم ندارد. متفورمین یک داروی پایین‌آورندۀ قند خون می‌باشد که در درمان و کنترل دیابت قندی نوع 2 کاربرد دارد. بر‌اساس اثرات حفاظت عصبی، ضد التهابی، کاهش‌دهندگی تجمع بتاآمیلوئید و اثرات ضد استرس اکسیداتیو این دارو در بافت عصبی، هدف مطالعۀ کنونی، بررسی اثر درمان با متفورمین بر مدل حیوانی آلزایمر القا شده با بتا آمیلوئید در موش صحرایی بود. مواد و روش‌ها: در این تحقیق از موش‌های صحرایی نر به تعداد 32 سر استفاده شد. حیوانات به‌صورت تصادفی به ۴ گروه سالم (شم) کنترل، گروه سالم (شم) دریافت‌کنندۀ متفورمین، گروه بیمار (ضایعه) کنترل و گروه بیمار (ضایعه) تحت درمان با متفورمین تقسیم شدند. گروه‌های دوم و چهارم، به مدت یک هفته قبل از جراحی، روزانه تحت درمان متفورمین به‌صورت داخل صفاقی قرار گرفتند. در دو گروه ضایعه، بیماری آلزایمر با جراحی استرئوتاکس و تزریق داخل هیپوکمپی بتا آمیلوئید در موش القا شد. در دو گروه شم همین مراحل انجام، ولی نرمال سالین به داخل هیپوکمپ تزریق شد. پس از گذشت سه هفته، برای ارزیابی یادگیری و حافظۀ حیوانات از روش‌های رفتار اجتنابی غیرفعال و ماز Y استفاده شد. نتایج: در آزمون رفتار اجتنابی، گروه ضایعه نسبت به گروه شم دارای میانگین میزان تأخیر اولیه کمتری بودند که این کاهش معنی‌دار نبود. در گروه ضایعۀ دوم، افزایش غیرمعنی‌دار میانگین میزان تأخیر اولیه، در مقایسه با گروه ضایعۀ دیگر وجود داشت. در گروه شم نیز که همان میزان متفورمین را دریافت کرده بودند نیز کاهش غیرمعنی‌دار زمان تأخیر اولیه در مقایسه با گروه شم به‌دست آمد. در آزمون اجتنابی غیرفعال که تأخیر در حین عبور را در موش‌های صحرایی بررسی می‌کرد، کاهش معنی‌دار تأخیر در حین عبور در گروه آلزایمری نسبت به گروه شم، در پایان کار به‌خوبی مشاهده گردید (01/0>p < /span>)، هرچند این کاهش به‌طور غیرمعنی‌دار در گروه آلزایمری دوم نیز نسبت به گروه شم وجود داشت. به‌علاوه، تفاوت بین دو گروه آلزایمری ازنظر آماری معنی‌دار بود (0۵/0>P < /span>). نتیجه‌گیری: درمان مزمن متفورمین باعث افزایش حافظه در آزمون اجتنابی غیرفعال شاتل باکس شده؛ ولی اثری بر مدل حافظۀ فضایی در موش صحرایی نر ندارد. احتمال دارد که داروی ضد دیابتی متفورمین در درمان بیماری آلزایمر و انواع دمانس در انسان کاندید مناسبی باشد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| بتاآمیلوئید؛ بیماری آلزایمر؛ متفورمین؛ رفتار اجتنابی غیرفعال؛ حافظۀ فضایی | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 447 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 253 |
||