مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان | ||
| دانشور پزشکی | ||
| مقاله 12، دوره 16، شماره 2 - شماره پیاپی 81، تیر 1388، صفحه 13-18 اصل مقاله (245.99 K) | ||
| نویسندگان | ||
| دکتر بهزاد جدیری* ؛ دکتر حمیده موسی‌پور؛ دکتر الهام طاهری؛ سارا پورسعادتی؛ دکتر مژگان فروتن؛ دکتر محمدرضا زالی | ||
| چکیده | ||
| مقدمه و هدف: افزایش سن روندی است که منجر به نقصان فیزیولوژیک در همه سیستم‌های بدن می‌شود، اما اثر افزایش سن بر عملکرد حرکتی مری و سطحی از نقصان عملکرد ناشی از افزایش سن که می‌تواند مسؤول ایجاد علائم بالینی در افراد مسن باشد، مورد بحث است. یکی از علائم بالینی شایع در افراد مسن، دیسفاژی عملکردی است و اغلب به روند افزایش سن نسبت داده شده و مورد بررسی قرار نمی‌گیرد. هدف از این مطالعه مقایسه یافته‌های مانومتری، فراوانی و نوع اختلالات حرکتی افراد مسن شاکی از دیسفاژی با گروه جوان مشابه است. مواد و روش‌ها: از میان 218 مانومتری متوالی انجام شده در بیماران مراجعه‌کننده به یک مرکز ارجاعی مانومتری، 102 بیمار دچار دیسفاژی عملکردی در دو گروه سنی بالای 65 سال (22 نفر) و کم‌تر از 40 سال (81 نفر) بررسی شدند. یافته‌های مانومتری، علائم بالینی همراه، فراوانی و نوع اختلالات حرکتی آن‌ها مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج: فراوانی زنان در گروه مسن 59 درصد و در گروه جوان 8/51 درصد بود. متوسط سن گروه مسن 70 سال (4/5( ± و گروه جوان 3/27 سال (5/7 ± ) بود. از نظر فراوانی درد قفسه سینه با منشأ غیر قلبی و نیز سوزش سر دل تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. در بیماران مسن فشار استراحتی اسفنکتر تحتانی مری (8/20 در برابر 1/31؛ 003/0 p | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| مانومتری مری؛ افزایش سن؛ اختلالات حرکتی | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 455 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 308 |
||